ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΠΕΣΟΥΝ...
Όταν οι μάσκες πέσουν … Θα δω το όμορφο χαμόγελό σου και πάλι να μου γλυκαίνει κάθε δύσκολη στιγμή. Θα διαβάζω στα χείλη σου το σ αγαπώ , χωρίς να χρειάζεται να το μαντέψω σε σπασμούς πάνω σ ένα κομμάτι ύφασμα. Δεν θα χρειαστεί να μου το στείλεις με sms , θα μου το ψιθυρίζεις γλυκά στ αυτί Όταν οι μάσκες πέσουν… Θ’ ανταμώσουμε όλοι μαζί . Θ αγκαλιαστούμε σφιχτά σαν να γυρίσαμε μόλις από μακρινό ταξίδι. Θα χορέψουμε πιασμένοι χέρι χέρι, δίχως φόβο και χαιρετούρες με γροθιές και αγκώνες . Θα μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα των φίλων μου και όχι στα χέρια τους Όταν οι μάσκες πέσουν… Δεν θα γυρίσω πίσω εκεί. Σ αυτό που ονόμασαν «κανονικότητα» , με δυσμενείς όμως όρους για μας . Στην απομονωμένη ζωούλα που το Social Distance δε επιβάλλεται σωματικά , μα ψυχικά μοιάζει αυτονόητο. Εκεί που οι φονεύσιμες ζωές μας μετριούνται με ρυθμούς ανάπτυξης και οικονομικούς δείκτες . Όταν οι μάσκες πέσουν… Θέλω πρώτα να κοιτάξω το πρόσωπό μου ξανά στον καθρέφτη. Να δω τι θ α
