Λίγο πριν αλλάξει η χρονιά κανονίσαμε να πάμε στην υπόγα.
Εσωτερική
ανάγκη, για να μπει όμορφα το νέο έτος. Μετά τις δώδεκα κατεβαίνει ο
μοχλός, όπως τον αποκαλεί ο μαγαζάτορας και μένουμε με το φως των
κεριών. Στο τραπέζι των μουσικών υπάρχει ένα καμπανάκι το οποίο χτυπάνε
για επίπληξη όταν γίνεται φασαρία. Είμαι με εκλεκτούς φίλους αλλά ο νους
μου ταξιδεύει ακούγοντας ρεμπέτικα. Γύρω στις 4 τελειώνει το πρόγραμμα.
Ζητάμε από τους μουσικούς να παίξουν Μικρούτσικο. Φωνάζουμε
όλοι μαζί «εις μνήμην» και αρχίζουμε να τραγουδάμε. Με πιάνουν τα
κλάματα, αλλά τα δάκρυα είναι πιο ζεστά με το φως των κεριών. Έρχεται
στη μνήμη μου ο παππούς, ζορίζομαι πολύ. Πόσες παρτίδες σκάκι είχαμε
παίξει ακούγοντας Μικρούτσικο; Πολλές.
Δεν ελέγχεις τη μνήμη,
ειδικά όταν έχει άμεση σύνδεση με τη μουσική, αλλά όπως έχει πει και ο
Νίτσε, χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος.
Αναδημοσιευση κειμενο και φωτογραφία απο την "περιπλανώμενη" Μαρίλη Ζαρκου
https://www.facebook.com/marilizarkouphotographer/
Σχόλια