ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΠΕΣΟΥΝ...
Θα δω το όμορφο χαμόγελό σου και πάλι να μου γλυκαίνει κάθε δύσκολη στιγμή. Θα διαβάζω στα χείλη σου το σ αγαπώ , χωρίς να χρειάζεται να το μαντέψω σε σπασμούς πάνω σ ένα κομμάτι ύφασμα.
Δεν θα χρειαστεί να μου το στείλεις με sms , θα μου το ψιθυρίζεις γλυκά στ αυτί
Όταν οι μάσκες πέσουν…
Θ’ ανταμώσουμε όλοι μαζί . Θ αγκαλιαστούμε σφιχτά σαν να γυρίσαμε μόλις από μακρινό ταξίδι. Θα χορέψουμε πιασμένοι χέρι χέρι, δίχως φόβο και χαιρετούρες με γροθιές και αγκώνες .
Θα μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα των φίλων μου και όχι στα χέρια τους
Όταν οι μάσκες πέσουν…
Δεν θα γυρίσω πίσω εκεί. Σ αυτό που ονόμασαν «κανονικότητα» , με δυσμενείς όμως όρους για μας . Στην απομονωμένη ζωούλα που το Social Distance δε επιβάλλεται σωματικά , μα ψυχικά μοιάζει αυτονόητο.
Εκεί που οι φονεύσιμες ζωές μας μετριούνται με ρυθμούς ανάπτυξης και οικονομικούς δείκτες .
Όταν οι μάσκες πέσουν…
Θέλω πρώτα να κοιτάξω το πρόσωπό μου ξανά στον καθρέφτη. Να δω τι θ αντικρίσω τότε; Το πρόσωπό μου ή όλες αυτές τις μάσκες που φόρεσα η μια πάνω στην άλλη για να προστατευτώ , ν αρέσω ,για να μπορέσω το κάθε τι.
Τι αξία έχει να πέσουν οι μάσκες , αν είναι φορεμένες πάνω σε προσωπεία
Όταν οι μάσκες πέσουν…
Θα κοιτάξω τους ανθρώπους στα μάτια , αναζητώντας ανάμεσα στο πλήθος αυτά που έχουν την σπίθα. Θα ψάξω στα πρόσωπα τους , να βρω αληθινά χαμόγελα . Αυτιά που έμαθαν ν ακούν , χείλη που ξέρουν να συνομιλούν ,κι αγκαλιές που ανοίγουν απλόχερα . Φαντασίες που δεν περιορίζονται. Ιδέες που επαναπροσδιορίζονται . Καρδιές που φλέγονται
Τότε σαν ένας, δίχως άτι ,λάβαρο και οικόσημο , θ αφήσουμε πίσω την γαμημένη τους «κανονικότητα» και θα χιμήξουμε μαζί προς τους ανεμόμυλους
Σχόλια