ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΔΩΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ

Περιπλανώμενος στην Κρακοβία ένα πολύ κρύο βράδυ του Δεκεμβρη. Στους κεντρικούς δρόμους κόσμος περπατά γοργά και μπαινοβγαίνει στα καταστήματα να ζεσταθεί , να τα ζεστάνει.

Άμαξες με άλογα και χνώτα που αχνίζουν,περνούν γεμάτα τουρίστες που φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται. Οι δρόμοι στολισμένοι για τα Χριστούγεννα .Πιο πάνω στην πλατεία το μεγάλο γιορτινό παζάρι με τις πραμάτειες και τα φαγιά. Κάποιοι μπροστά μου στρίβουν και χώνονται μέσα σ έναν ναό, τους ακολουθώ. Το κρύο εκεί δεν είναι πια τσουχτερό . Μια χορωδία από την νότια Αφρική δίνει κονσέρτο. Φωνές αγγελικές ψέλνουν ευλαβικά. Τι να λεν άραγε; Δεν μπορώ να νιώσω καμία κατάνυξη ,ούτε όμως και κάτι αρνητικό. Νιώθω μόνο μια γλυκιά ζεστασιά .Έμεινα στη μέση του ναού παρατηρητής χωρίς ίχνος συναισθήματος να παρακολουθώ το κονσέρτο. 
   

  Ο ναός γύρω μου απλός και συνάμα επιβλητικός. Ποια ανάγκη αναλογίζομαι , σπρώχνει τον άνθρωπο να δημιουργεί τέτοιους τεράστιους ναούς ,τόσο αγγελικούς ψαλμούς και καλλιτεχνικά αριστουργήματα υμνώντας το θειο; Ποια μοναξιά τον κατατρώει στο άπειρο σύμπαν ,ποια ανάγκη επικοινωνίας με το άφταστο; Είναι ο φόβος για το άγνωστο μετά, η ελπίδα που τον κάνει ν αντέχει το θάνατο; Είναι οι ψευδαισθήσεις του πως είναι η κορωνίδα της δημιουργίας , καθ εικόνα και καθ ομοίωση του δημιουργού του; Ακόμα κι έτσι όμως μπορεί να δημιουργεί ,να ονειρεύεται , να γιορτάζει κι ας ξέρει πως ο Χριστός δεν γεννήθηκε 25 Δεκέμβρη και ότι τα δώρα δεν τα φέρνει ο Άι Βασιλης…