ΣΑΝ ΤΖΙΜΙΝΙΑΝΟ - ΟΙ ΠΥΡΓΟΙ ΠΟΥ ΨΙΘΥΡΙΖΟΥΝ

 Περπατώ μέσα στα στενά αυτής της τέλεια διατηρημένης μεσαιωνικής πόλης. Μαγαζιά σε όλο το μήκος του δρόμου που διασχίζει την πόλη  , άνθρωποι σχεδόν σπρώχνονται να περάσουν , να ψωνίσουν , να δουν αξιοθέατα. Γιαπωνέζοι τουρίστες στήνονται να τραβήξουν την καλύτερη φωτογραφία ,να την ανεβάσουν γρήγορα στο Instagram .

 Μάιος μήνας και η φύση γύρω γιορτάζει κι αυτή τη χαρά της ζωής δίνοντας μια ακόμα πιο έντονη πινελιά σ αυτόν τον τέλειο πίνακα που ονομάζεται Σαν Τζιμινιάνο. Προχωρώ και προσπαθώ ν αφουγκραστώ τι έχει να μου πει η πόλη αυτή πίσω από την πολυκοσμία και τις ατραξιόν. Γιατί οι πόλεις έχουν φωνή και μιλάνε , αρκεί να κλείσει κανείς τα μάτια να συντονιστεί και να τις αφουγκραστεί. Αυτό που φωνάζει η πόλη αυτή λοιπόν είναι μια λέξη:  «Ματαιότητα»

 Ο πλούτος μιας άλλης εποχής είναι περισσότερο από προφανής , η κοιλάδα γύρω το μαρτυρεί . Ελιές , αμπελώνες , δέντρα ,περβόλια , ένας τόπος έφορος δείγμα ακμής της προβιομηχανικής εποχής του μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Πόλη στον δρόμο των προσκυνητών για την Ρώμη . Εκκλησίες πολλές , πανδοχεία , έμποροι και εταίρες δεν έλειψαν ποτέ απ αυτή την πόλη.  

  

  Όμως η πόλη ψιθυρίζει το νόημα της στην πιο σημαντική «ατραξιόν» της πόλης. Τους πανύψηλους πύργους της. Κάποτε λένε πως υπήρχαν πάνω από 80 , σήμερα σώζονται 14 , ο  ψηλότερος δε φτάνει τα 54 μέτρα. Πύργοι με ελάχιστη πρακτική αξία σε περίπτωση μάχης , μιας και ήταν παν εύκολο με μια φωτιά να πεταχτούν όλοι έξω σαν τα ποντίκια. Χώρος στην πόλη υπήρχε για να χτίσουν. Όμως το ύψος του κάθε πύργου αντικατόπτριζε την οικονομική δύναμη των ιδιοκτητών  του. Τι αξία άλλωστε έχει να είσαι πλούσιος αν δεν μπορείς να το δείξεις; Κλείνω τα μάτια και πετάγονται μπροστά μου εικόνες μιας άλλης εποχής . Εργάτες , αρχιτέκτονες , μεταφορείς υλικών , νερού , τροφής όλοι να κινούνται γύρω από το βωμό της ματαιοδοξίας του νοικοκύρη του πύργου. Γιατί έπρεπε όλοι να ξέρουν ποιος είναι. Ο ανταγωνιστής δεν μπορούσε να είναι ψηλότερα από αυτόν. Οι Νεβρόδ του Σαν Τζιμινιάνο θέλησαν κι αυτοί να φτάσουν τον ουρανό όχι στο Μανχάταν της Τοσκάνης όπως το αποκαλούν αλλά στη Βαβέλ (Σύγχυση) του ανθρώπινου μυαλού τους, μιας και όλοι τους σήμερα είναι συστατικά του χώματος που κάποτε πατούσαν αγέρωχοι και «άτρωτοι» όπως νόμιζαν. Ελάχιστοι ιστορικοί ίσως ξέρουν να προφέρουν τα ονόματα τους . Κανείς πια δεν θυμάται την Κυριακή του 1398 που ένας εξ αυτών μπήκε σαν θριαμβευτής  πολέμου στον Καθεδρικό ναό της πόλης, φουσκωμένος σαν παγώνι  μιας και είχε ολοκληρώσει τον πιο ψηλό πύργο μέχρι τότε κάνοντας τους υπολοίπους να υποταχτούν στο «μεγαλείο» του  . Ούτε τι φορούσε η καλοντυμένη κυρά του που ούτε γύρισε να κοιτάξει τις υπόλοιπες απ το καμάρι αλλά απέσπασε τα βλέμματα όλων. Ούτε κανείς  πια θυμάται μέσα σε αυτό το μεθύσι ματαιοδοξίας το κήρυγμα εκείνης της Κυριακής που κάθισαν όλοι με ύφος ευλάβειας  να παραστήσουν πως θα το ακούσουν. Εγώ όμως το γνωρίζω γιατί σήμερα η πόλη αυτή μου το ψιθύρισε :  «Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και να φυλάγεστε από κάθε είδους πλεονεξία, επειδή, ακόμη και όταν έχει κανείς αφθονία, η ζωή του δεν είναι αποτέλεσμα των υπαρχόντων του». Τότε τους είπε μια παραβολή, λέγοντας: «Η γη κάποιου πλούσιου ανθρώπου απέφερε καλή σοδειά.  Αυτός, λοιπόν, άρχισε να συλλογίζεται μέσα του, λέγοντας: “Τι να κάνω τώρα εφόσον δεν έχω πού να μαζέψω τις σοδειές μου;”  Είπε λοιπόν: “Αυτό θα κάνω: Θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες και θα μαζέψω εκεί όλα τα σιτηρά μου και όλα τα αγαθά μου· και θα πωστην ψυχή μου: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποθηκευμένα για πολλά χρόνια· ξεκουράσου, φάε, πιες, διασκέδαζε»”. Αλλά ο Θεός τού είπε: “Παράλογε, αυτή τη νύχτα ζητούν την ψυχή σου από εσένα. Τίνος, λοιπόν, θα γίνουν αυτά που συσσώρευσες;»

 Μάιος 2017 . Μπαίνω κι εγώ στον ιδιο  καθεδρικό ναό και κοιτάζω τις επιβλητικές τοιχογραφίες από την παλιά και την καινή διαθήκη καθώς και στιγμές από την Δευτέρα παρουσία και την Αποκάλυψη. Μεγαλοπρέπεια περιττή λες και ο ναός δεν φτιάχτηκε να χωρέσει τον φτωχό επαναστάτη των αμαρτωλών από την Ναζαρέτ αλλά όλους αυτούς τους ματαιόδοξους άφρονες πλούσιους της πόλης. Οι περισσότεροι σήμερα σταματούν και  επικεντρώνονται στην απεικόνιση της μέθης του Νώε και τον εμφανή φαλό του. Βλέπω ξανά τα πρόσωπα των κατοίκων του Αναγεννησιακού Σαν Τζιμινιανο να την κοιτάζουν σκανδαλισμένοι γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ το νόημά της.  Η μέθη του Νώε ήταν η δική τους μέθη όχι όμως από κρασί . Μια μέθη που προήρθε από την άκρατη δίψα του  για εξουσία , δύναμη και πλούτου. Η γύμνια τους όμως ήταν εμφανής και εμείς σαν σύγχρονοι Χαμ τους περιγελούμε . Όσο κι αν τρέχουν να καλύψουν την γύμνια τους αυτή δεν καλύπτεται γιατί δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν συνεχιστές τους . Γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν άλλαξε πραγματικά και συνεχίζει την μάταιη πορεία του προς το θάνατο οσαν αθάνατος  και άτρωτος να κτίζει σύγχρονους «πύργους» ικανοποίησης του εγώ του το οποίο είναι τόσο φθαρτό όσο και το σώμα του όταν εκπνεύσει.